Z plecakiem w Bieszczadach: Gdzie są granice ludzkiej wytrwałości?

W tegoroczne wakacje wybrałam się bardzo spontanicznie w Bieszczady. Nie są to góry, jakie do tej pory znałam. Nie mają ostrych szczytów. Skał, o które można się potknąć. I przede wszystkim nie ma tam tłumów przepychających się szlakiem. Jest spokojnie. Cicho. Dziewiczo. A dookoła las. Prawie jak na Kaszubach. Tylko, że tam pagórki były znacznie wyższe i trudniejsze do zdobycia. Tym bardziej, kiedy masz na plecach 15-kilogramowy plecak. 

Kiedy rodzina dowiedziała się o moich planach, zaczęli mi odradzać. Stwierdzili, że nie dam rady, chociażby dlatego, że nigdy wcześniej nie byłam na podobnej wyprawie. Ale przecież kiedyś musi być ten pierwszy raz. I tak, na początku lipca wsiadłyśmy z koleżanką do pociągu i ruszyłyśmy w kierunku Przemyśla. 

Kiedy po długiej podróży wysiadłyśmy z pociągu, naszły nas wątpliwości. Na dworze panował skwar. Było bardzo duszno. Kilka kroków z plecakiem na grzbiecie i już się z nas lało. Ale skoro dotarłyśmy na drugi koniec Polski, nie mogłyśmy zrezygnować. Wytrwale czekałyśmy na kolejne autobusy, by dotrzeć do Ustrzyk Górnych. Ale nie obyło się bez przeszkód: w Ustrzykach Dolnych okazało się, że autobus, którym planowałyśmy jechać dalej, w wakacje nie kursuje. Na dodatek mapa nam się porwała. A po kilkugodzinnym oczekiwaniu na transport, w drodze do celu złapała nas burza. Pokrzyżowała nam wszystkie plany. Byłyśmy zmuszone opóźnić pierwsze wyjście w góry i spędzić noc w schronisku. 

Rano, pełne energii, wyszłyśmy w trasę. Po błocie, w towarzystwie okropnej wilgoci (momentami wydawało mi się, że jesteśmy w Amazonii) wspinałyśmy się na szczyt. 

Po kilku godzinach udało nam się osiągnąć zamierzony cel. Szkoda tylko, że widoki nie były do końca takie, jak sobie wyobrażałyśmy. Nad szczytami unosiła się jeszcze mgła.  Ale mimo wszystko, było pięknie. Zupełnie inaczej niż w Tatrach, czy Sudetach. I muszę przyznać, że podobała mi się ta odmienność. 

Niestety nie mam zbyt wielu zdjęć z tej wyprawy. Na trasie człowiek myślał tylko o tym, by dotrzeć już na szczyt. A na górze rozpierała nas radość, że po raz kolejny nam się udało. To nie była wycieczka krajoznawcza. To była wędrówka, która udowodniła, że nie ma rzeczy niemożliwych. Jeśli się czegoś bardzo chce, to wszystko się uda. 

Teraz mogę powiedzieć, że nie żałuję. Choć były chwile słabości i zwątpienia, udało się. A ja mam plan, by w przyszłym roku znów spróbować.