Mam Wam tyle miejsc do pokazania, a co tydzień dochodzą nowe, że naprawdę nie wiem, jak mam się z tym wszystkim zorganizować. Chciałabym pisać na bieżąco, ale w kolejce czekają miejsca odwiedzone jeszcze w czerwcu. Więc po prostu sobie tak skaczę palcem po liście wszystkich miejsc do opisania i na chybił trafił wybieram. Tym razem zabieram Was nad wodospad, który odwiedziłam w zeszły weekend, więc relacja całkiem świeża. 

Wschodnie wybrzeże i park naturalny Wschód (parc natural de Llevant) są przepięknymi, w dużej mierze dziewiczymi, terenami. Liczne zatoczki i rajskie plaże. Tereny leśne. Pagórki i trochę większe górki. A także plątanina ścieżek. Z tego wszystkiego może wyjść tylko jedno: niezapomniany trekking. 

Minął już pierwszy tydzień nowego roku. Szczerze to nie mam pojęcia, kiedy to minęło. Jak zawsze, czas przepływa mi między palcami. Podejrzewam, że większość, jak to przeważnie bywa na początku roku, z przytupem rozpoczęła te pierwsze z 365 dni, robiąc plany i postanowienia; natomiast ja raczej spokojnie i powolutku się rozpędzam. Wyspałam się za wszystkie czasy i teraz stopniowo zaczynam się organizować. Wciąż jednak nie ogarnęłam tematu bloga i posty pojawiają się wyrywkowo, tj. bez jakiejkolwiek chronologii. Dzisiaj na przykład relacja z grudniowego trekkingu po wybrzeżu. Zobaczcie dokąd dotarłam...

Ach... Najprościej rzecz ujmując, ten rok był do d***. Mam wrażenie, że każde pokolenie jest skazane na cierpienia. Mam świadomość, że zawsze mogło być gorzej, ale i tak ta cała pandemia nieźle nam wszystkim dała w kość. A najgorsze, że choć ten felerny rok już się skończył, wirus wciąż się po tym świecie panoszy. A przynajmniej tak twierdzą... Bo ja go na własne oczy nie widziałam. 

Mogłabym narzekać, że to najgorszy okres w moim życiu, ale tego nie zrobię. Wiecie dlaczego? Bo przeanalizowałam sobie te wszystkie pamiętne chwile 2020 roku i okazuje się, że pomimo tego całego gówna, mam całe mnóstwo przepięknych wspomnień.