Mam tyle różnych miejsc do opisania, że spędziłam dobrą chwilę nad listą, by wybrać coś na ten ostatni wpis w tym nieszczęsnym 2020 roku. Mogłabym pisać chronologicznie, ale chronologię na tym blogu już dawno temu nagięłam. I padło na Muro, przez które tak wiele razy przejeżdżałam, tak wiele razy byłam w pobliżu, a nigdy nie zatrzymałam się na dłuższą chwilkę, by zobaczyć co też w sobie skrywa to niewielkie miasteczko. 

Ci, którzy spędzali kiedykolwiek wakacje na Majorce, być może kojarzą nazwę Muro. Być może nawet leżeli gdzieś na plaży w Muro. Ale jestem przekonana, że mimo to w Muro nie byli.

X lat temu gdzieś w telewizji widziałam świąteczne obrazki z Australii, ludzie na plaży w strojach kąpielowych i czapeczkach mikołajowych. Wtedy miałam wrażenie, że to jakiś żart, no bo jak to tak święta bez śniegu, w dodatku na plaży? Później zrozumiałam, że nie wszędzie jest zimno na Boże Narodzenie i przecież nawet sam Jezus urodził się właśnie w ciepłych krajach pod palmami, ale nadal nie potrafiłam sobie wyobrazić, że to ja mogłabym spędzać święta gdzieś indziej niż w domku ze śniegiem (czy ostatnimi laty, szarugą) za oknem. Aż nadszedł rok 2020 i świat przewrócił się do góry nogami. Boże Narodzenie na plaży stało się rzeczywistością.

Wiedzieliście, że piraci to nie tylko z Karaibów? Na Morzu Śródziemnym również  grasowali. Stąd też tak wiele wież obronnych na wybrzeżach Majorki. Oczywiście  inni wrogowie też się pojawiali na horyzoncie, ale dzisiaj wspominam o piratach, bowiem na ich cześć nazwano jedną z wielu majorkańskich jaskiń, którą dzisiaj Wam pokażę. Wyobrażacie sobie, że mogła to być prawdziwa kryjówka dla piratów? Może ukryli tam jakiś skarb?

Z czym Wam się kojarzy Majorka? Bez względu na różnorodność odpowiedzi, każdemu przejdzie przez myśl obraz tych pięknych rajskich małych zatoczek z piękną plażą i turkusową wodą, czyli to co widzimy w katalogach biur podróży i przewodnikach. I wiecie co? Majorka faktycznie tak wygląda. Ma mnóstwo klimatycznych zatoczek. A jedną z tych najbardziej znanych jest Cala Deià, nad którą dzisiaj Was zapraszam. 

Najtrudniejsze w pisaniu jest stworzenie wstępu zachęcającego do dalszej lektury, no i oczywiście chwytliwego tytułu. Jak na złość, po tylu latach blogowania i w ogóle pisania, wciąż mam z tym problem a wszystkie sekrety pozycjonowania i promowania bloga są dla mnie czarną magią. Nie miałabym nic przeciwko, żeby pominąć tytuł i wstęp, no ale jak to tak zaczynać od środka? Więc wstęp dzisiaj jest jaki jest, szczery po prostu; a tytuł nudny jak flaki z olejem, ale od główkowania mam już zawroty głowy, więc się poddaję. Mimo wszystko, mam nadzieję, że przeczytacie. Albo chociaż zdjęcia obejrzycie :)

Wybaczcie mi te ciągłe zachwyty nad Majorką. No ale jak tu się nie zachwycać, skoro odnajduję tu tak wiele pięknych miejsc? A przecież wyspa wcale nie jest taka duża. Mieszkam tu już od roku i praktycznie w każdy weekend wybieram się na jakąś wycieczkę odkrywając zupełnie dla mnie nowe miejsca. Jak to możliwe? Cóż, Majorka jest studnią pięknych miejsc bez dna. 

Duże miasta są fajne, bo jest w nich sporo atrakcji i raczej nie można się nudzić, jest sporo zabytków, muzeów, kafejek, restauracyjek, czyli wszystko to, czego potrzebuje turysta. Jednak duże miasta na dłuższą metę są męczące. Czasami aż zbyt wiele nam oferują i trudno się na coś zdecydować, a w konsekwencji zniechęcamy się i szybko stamtąd uciekamy. Co innego malutkie miasteczka, a już tym bardziej wieś. Niby nic tam nie ma. Jeden niewielki placyk przy kościele i jeden bar. Mieszkańcy trochę dziwnie na ciebie patrzą, bo od razu widać, że nietutejszy; przecież wszyscy się tam znają na wylot. Poza tym wspomnianym kościołem, zabytków nie ma żadnych. Innych atrakcji też nie uświadczysz. A mimo to, spędzisz tam spokojne, ciekawe popołudnie. 

Niedawno mieliśmy długi weekend w Hiszpanii i postanowiłam jakoś wykorzystać ten dodatkowy dzień wolny. Padło na niedługą i spokojną wycieczkę po centralnej części wyspy. A dokładniej, dotarłam do dwóch miasteczek i przy okazji zrobiłam sobie nieplanowany wcześniej trekking po obrzeżach jednego z nich. Jednak dzisiaj opowiem Wam jedynie o spacerze uliczkami Sineu. Chciałam opisać oba miejsca w jednym poście, ale ostatecznie je rozdzieliłam ze względu na zatrważającą ilość zdjęć...

Jesień już na dobre zadomowiła się na Majorce. Coraz częściej pada. Temperatury spadają. Jednym słowem, pogoda jest dość niepewna i trudno cokolwiek planować z dużym wyprzedzeniem. Ale dobre w tym wszystkim jest to, że wreszcie można wyruszyć na szlak bez obawy przed udarem słonecznym lub nagłym omdleniem na skutek zbyt wysokiej temperatury. Kurtkę przeciwdeszczową na wszelki wypadek można zapakować do plecaka, a w samochodzie zostawić jakieś ciuchy na zmianę, gdyby zaszła taka potrzeba. No i warto też pamiętać o butach, co mnie tym razem zupełnie wyleciało z głowy i koniec końców i tak musiałam wrócić wcześniej do domu, bo gdy zaczęło padać, w butach zrobiło mi się jezioro. Inna kwestia, że nie mam tutaj butów odpowiednich na takie deszczowe eskapady, toteż tak bardzo martwiłam się, żeby deszcz nie popsuł mi planów. Na szczęście główny punkt wycieczki udało się zrealizować jeszcze zanim ciemne chmury dotarły na południowy - zachód wyspy. 

Już dawno miałam napisać o tym miejscu, ale jakoś brakło mi do niego natchnienia. W międzyczasie udałam się tam po raz drugi, ale wciąż nie wiedziałam, jak pisać. Ale dzisiaj już nie mogę dłużej odkładać tego tematu. Wczoraj wydarzyła się tam tragedia - tragedia, która trwa na moich oczach - pożar w parku naturalnym s'Albufera.