Ostatkiem sił na górę Santa Lucía

Czasami niektóre rzeczy wynikają nagle, zupełnie niespodziewanie i wówczas najczęściej trzeba działać spontanicznie. W dzisiejszych czasach trudno cokolwiek planować, albo przynajmniej trzeba mieć tych planów kilka na różne ewentualności, bo w ostatniej chwili wszystko może się zmienić, a w najgorszym przypadku, totalnie posypać. Zupełnie nie podoba mi się ta sytuacja, bo lubię mieć jakiś plan w zanadrzu, choćby ramowy, w tej chwili jednak wolę czekać do ostatniej chwili z decyzjami, by uchronić się przed potencjalnym zawodem... Co innego jeśli chodzi o podróże; lubię nieoczekiwane sytuacje, o ile oczywiście są one pozytywne, a tak właśnie było podczas wycieczki do Mancor del Vall, o której dzisiaj Wam opowiem. Zapraszam do dalszej lektury.

Po porannym trekkingu na górę Santa Magdalena w Ince (przeczytasz TUTAJ), miałyśmy w planie jedynie spokojne, niedługie spacerki po okolicznych miejscowościach, bo pogoda niezbyt nastrajała na kontynuowanie górskich wspinaczek. Jedną z nich był Mancor del Vall położony w niewielkiej dolinie u podnóża Tramuntany. Sądziłam, że będzie to miniaturowe miasteczko, bo droga prowadząca do niego z Selvy tak właśnie wskazywała; była tak wąska, że modliłam się, żeby nikogo nie spotkać, bo to by znaczyło, że któreś z nas musiałoby się cofnąć najprawdopodobniej do najbliższej bramy wjazdowej na jakąś posesję. Innej opcji żeby się minąć po prostu nie było. Na szczęście na nikogo się natknęłyśmy. Dopiero przy samym wjeździe do miasteczka, gdzie droga była nieco szersza. 

Jak się okazało, Mancor de la Vall wcale nie jest taką małą mieściną. Jednak zdecydowanie nie zagląda tam zbyt wielu turystów. Było cicho i spokojnie.

Na początku docieramy pod kościół, czyli centralne miejsce w miasteczku. Ponieważ nie miałyśmy wielkich planów, po prostu sobie usiadłyśmy w cieniu i odpoczywałyśmy. I wtedy moja towarzyszka podróży pyta, czy nie chciałabym się wspiąć na pobliską górę, gdzie wznosi się świątynia Santa Lucía. Szczerze, nie miałam najmniejszej ochoty. Byłam wykończona. A jednak jakimś cudem udało jej się mnie przekonać i koniec końców kolejny szczyt Majorki zaliczony.

Zastanawiałam się nawet, czy by nie wjechać na górę samochodem, bo była taka możliwość, ale pomimo zmęczenia, wolałam zdobyć szczyt o własnych siłach. Podjechałyśmy tylko do podnóża góry, gdzie zostawiłyśmy samochód na parkingu w sąsiedztwie cmentarza. Śmiałam się, że jakbym miała paść na trasie, to przynajmniej byłoby blisko na cmentarz... I stamtąd już pieszo asfaltową krętą drogą na samą górę. Zdarzyły się chyba dwa skróty dla pieszych, przy których znajdowały się stacje drogi krzyżowej. Poza tym droga raczej niespecjalnie ciekawa, bo widoki były jeszcze nieco przysłonięte drzewami.

Gdy wreszcie dochodzimy na szczyt, cieszę się jak dziecko. Tym razem wspinaczka była dla mnie nie lada wyzwaniem, ale zdecydowanie było warto, bo widoki stamtąd były imponujący. Ale zanim się o tym przekonałyśmy, przed naszymi oczami wyrósł (nie)wielki kościółek Santa Lucía. Został on wybudowany już w XIII wieku i był centrum pielgrzymkowym nie tylko dla mieszkańców Mancoru, ale i okolicznych miejscowości, np. Selvy, o czym wspominałam pisząc o tamtejszych ruinach. Mimo tego, że sam kościółek jest nieduży, już z daleka widać na górze ogromny budynek. Jest to część wykorzystywana na różne spotkania religijne i została dobudowana do wcześniejszej świątyni dopiero w XX wieku, a więc twór całkiem współczesny, ale pewnie gdyby nie on, to nawet byśmy na ten szczyt nie spojrzały, bo niczego byśmy na nim z dołu nie dostrzegły, a tak byłyśmy ciekawe, co też tam na szczycie takiego monumentalnego wyrosło.

Nie wchodzimy jednak do środka, więc nie mam pojęcia, jak wygląda wnętrze kościółka, ale w zamian rozkoszujemy się zapierającymi dech w piersiach pejzażami. Przysiadamy na murku i patrzymy w dal rozpoznając kolejne miejsca, w których już byłyśmy. Niesamowite jest uczucie, gdy stajesz gdzieś na szczycie i widzisz stamtąd wioski, miasteczka i inne szczyty i jesteś w stanie je nazwać, w dodatku przypominasz sobie ich atmosferę i wspomnienia, które się z nimi wiążą.

Była to wspinaczka bardzo spontaniczna, troszkę na siłę, ale później okazało się, że było warto. Wniosek z tego tylko jeden: jeśli masz okazję, skorzystaj z niej! Żałować raczej nie będziesz, a przecież mogą z tego wyniknąć jakieś fajne momenty.