To nie tak miało być ~ życie aupair w czasach zarazy

Siedzę sobie na tarasie ze szklaneczką zimnej wody z cytryną. Patrzę na morze i góry. Słoneczko świeci. Jest cieplutko. Pogoda dopisała na te święta, więc wyciągnęłam laptop na taras i sobie teraz piszę. Tylko co, ja mam Wam napisać, skoro to nie tak miało być?

Miał się tutaj pojawić wpis relacjonujący wydarzenia Wielkiego Tygodnia w Hiszpanii. Miała być moja upragniona Andaluzja, na temat której pisałam swoją pracę dyplomową. Czyż to nie wstyd? Stworzyłam obszerną pracę na temat procesji wielkotygodniowych w Andaluzji i ich wpływie na turystykę i odwrotnie, a nigdy na własne oczy ich nie widziałam. W tym roku byłam bliżej niż zawsze. Już prawie miałam bilety w kieszeni. Jednak w ostatnim momencie zrezygnowałam na rzecz spędzenia świąt na Majorce. Choć tutaj Wielki Tydzień nie jest tak hucznie obchodzony jak w południowej części Hiszpanii kontynentalnej, również odbywają się procesje, a Wielki Piątek w Pollençy przyciąga tłumy. Organizuje się tam bowiem inscenizację drogi krzyżowej po słynnych 365 schodach. Niestety i tego nie mogłam zobaczyć. Wszystkie plany się posypały.

W Polsce przygotowujemy koszyczek wielkanocny, którego zawartość święcimy i w niedzielę wielkanocną spożywamy na śniadanie. Malujemy jaja, pieczemy baby. Jednym słowem, w domu, a przede wszystkim w kuchni, się dzieje. To wszystko po to, by potem spędzić rodzinne święta przy stole. W Hiszpanii Wielkanoc spędza się na ulicach. Najważniejsze są procesje, które są esencją Wielkiego Tygodnia. Przez cały post czeka się właśnie na ten niezwykły tydzień. Tutaj Wielki Piątek jest dniem świątecznym, tzn. wolnym. Wszystko jest zamknięte, by każdy miał możliwość przeżycia tego niesamowitego czasu. Natomiast Wielkanoc to jest dzień odpoczynku. Nie ma siedzenia przy stole i objadania się. Jest natomiast wyjście na spacer, albo na plażę. Wyobraźcie sobie, co się właśnie teraz dzieje w Hiszpanii. Wszystko, co było charakterystyczne dla tych świąt i bez czego żaden Hiszpan nie mógł się obejść, bez względu, czy katolik, czy nie, teraz jest mu odebrane, więc generalnie wygląda tak, jakby świąt nie było.

Na pewno słyszeliście o kiepskiej sytuacji w Hiszpanii. Na Majorce statystyki nie są takie zatrważające. Na oko też jest spokojnie, ale to akurat jest bardzo subiektywne spostrzeżenie, bowiem już od miesiąca nigdzie poza piekarnią i supermarketem nie wychodzę, więc nawet nie wiem jak wyglądają inne, większe miejscowości. Na razie musimy pozostać w domach do 26 kwietnia, ale zapowiedziano, że prawdopodobnie przed tą datą, stan alarmowy zostanie przedłużony o kolejne dwa tygodnie, czyli do 10 maja, a więc szykuje się cały miesiąc w zamknięciu. Perspektywa nieciekawa. Dla nas aupair jest to chyba jeszcze bardziej dobijające. Same w obcym miejscu, często nieznające lokalnego języka, z dodatkowymi obowiązkami i bez możliwości wyjścia. Niektóre postanowiły wrócić do swoich domów, choć łatwe to nie było, a wręcz bardzo skomplikowane i wymagające dużej odporności na stres. Inne zostały mając nadzieję, że to wszystko szybko się skończy. Chyba jednak nieco się pomyliły. Na Majorce mówi się o straconym sezonie. Z turystyki żyje tutaj większość mieszkańców, więc wyobraźcie sobie ich sytuację. Niekiedy cała rodzina pracuje w jednym sektorze, więc w tym momencie tracą wszystkie dochody...

Ja na brak pracy nie narzekam. Wręcz przeciwnie, obowiązków przybyło, bowiem dzieci są w domu i jak na razie wychodzić nie mogą. Pamiętam, jak przez pierwsze tygodnie wszyscy tak bardzo się cieszyli, że zaleca się zostać w domu. Praca z domu. Więcej czasu na czytanie, na seriale, na rozwój własny, gotowanie, czas z rodziną. Wielu nawet prześcigało się w wymyślaniu aktywności, byle tylko się nie zanudzić na śmierć w czterech ścianach. I miałam wrażenie, że cały świat tylko zyskuje na przymusowej kwarantannie. Ale w tym całym szale tej nowej mody zostań w domu, zapominano, że wiele osób musi pracować więcej i dłużej. Wszyscy zajmujący się chorymi, osoby pilnujące porządku, sprzedawcy i dostawcy narażeni na dodatkowy stres, wszyscy zaangażowani w to, by świat mógł w miarę normalnie funkcjonować. No i aupair, które nie na takie warunki się pisały...

Do tej pory głównymi obowiązkami aupair była pomoc w porannym przygotowaniu dzieci do szkoły a po południu przy odrabianiu lekcji, a potem ewentualnie towarzyszenie im w aktywnościach pozaszkolnych lub zajęciu im czasu wolnego. Poranki w większości były dla nas wolne. Teraz poranki to walka o przetrwanie dla wszystkich domowników. Rodzice najczęściej pracują z domu, dzieci każdego dnia dostają materiał ze szkoły do przerobienia. Sytuacja się komplikuje, gdy tylko jedno dziecko jest w wieku szkolnym, a drugie chciałoby się bawić. Łatwo nie jest, ale przynajmniej mam dużo praktyki w nauce języka katalońskiego, bowiem tutaj na Majorce w szkołach naucza się w języku katalońskim, a więc wszystkie wytyczne od nauczycieli są po katalońsku. Ze zwykłej aupair stałam się nauczycielem hiszpańskiego, katalońskiego, angielskiego, matematyki, a nawet muzyki, która nigdy nie była moją mocną stroną. 

Gdy już skończymy tę szkolną męczarnię, bo tak to niestety przeważnie wygląda, rodzice nadal pracują, a dzieci zaczynają swoje harce. Współczuję wszystkim tym, którzy mieszkają w niewielkich mieszkaniach bez podwórka. Dzieci już od miesiąca są zamknięte w domach, bo one nawet na zakupy nie mogą wyjść. To musi być trudne i dla nich, i dla ich rodziców. My na szczęście mamy niewielkie patio, po którym dzieci biegają i tracą energię, która w mig się odnawia. Nie zmienia to jednak faktu, że szybko się wszystkim nudzą i zaciekawienie ich czymś na dłużej graniczy z cudem. Staramy się, żeby wszystko wyglądało mniej więcej normalnie. Czyli w miarę wczesna pobudka, śniadanko, szkoła, zabawy na patio, obiad, znowu zabawy, a wieczorem balkonowy spektakl - czyli oklaskiwanie wszystkich tych, którzy swoją pracą pomagają przywrócić świat do normalności. Jest to jedyny moment, kiedy można też zobaczyć inne twarze i porozmawiać z sąsiadami, choć akurat w naszym przypadku tych sąsiadów nie jest wiele. Kiedy pisałam Wam o Colonii de Sant Pere, wspominałam, że jest to trochę taka letniskowa miejscowość, więc zapełnia się ludźmi dopiero w sezonie. W tym roku pewnie będzie uśpiona przez całe lato. Z naszym domem sąsiadują domy, które w tym momencie są puste, a więc zero sąsiadów. Nie wiem, czy się śmiać czy płakać :D Prawda jest taka, że teraz nic nie jest normalne.

Nie wiem jak ani kiedy to się skończy. Na razie chciałabym po prostu móc wyjść na jakiś długi spacer. O podróżach można myśleć jedynie w kategorii wspomnień lub planów na daleką przyszłość. Postanowiłam sobie, że moją pierwszą podróż postpandemiczną odbędę do Włoch. Pytanie tylko, czy będzie mnie na to stać? Era tanich lotów skończyła się wraz z początkiem pandemii. Turystyka cofnęła się w czasie. Ma to pewnie swoje plusy ale i mnóstwo minusów. Ukończyłam studia, które teoretycznie pozwalają mi rozwijać się zawodowo w turystyce, ale teraz moja przyszłość stoi pod znakiem zapytania. Bo można się przyzwyczaić do tego, że nie będzie można teraz za grosze lecieć na drugi koniec świata, ale gdy ktoś żył z turystyki, nie tak łatwo będzie mu się przystosować do nowej rzeczywistości. Mówi się, że dopóki nie będzie szczepionki, dopóty nie powrócimy do normalności. A ja uważam, że normalność, którą znaliśmy, wróci dużo później. Pewnych rzeczy nie da się zrekonstruować w jeden dzień.

Ale paplanina mi dzisiaj z tego posta wyszła. Nigdy nie planowałam zawieszania działalności bloga. Lubię pisać. Czasem mam przestoje, ale żaden nie był jakoś specjalnie długi. Nadal mam o czym pisać, bo jeszcze nie pokazałam Wam wszystkich zaległych wycieczek. Ale czy ktokolwiek będzie chciał to czytać? Czy ktoś jeszcze jest zainteresowany Hiszpanią, która potwornie ucierpiała w tych ostatnich tygodniach? Prawda, przez swoją własną głupotę, ale przecież każdemu zdarza się popełniać błędy. Bo i czy wy nie sądziliście, że ten cały wirus to tylko kolejna zwykła grypa?

Nie tylko z okazji świąt, które właśnie przeżywamy, ale w ogóle chciałabym Wam życzyć zdrowia i mnóstwa optymizmu, żebyśmy nie zwariowali zamknięci w czterech ścianach. Niech to się już skończy!