Hiszpania dzień 27: Zaragoza

Do Saragossy (czy też z hiszpańskiego Zaragozy) dojeżdżamy jeszcze przed 5:00 rano, nieco wcześniej niż wskazywał na to rozkład jazdy autobusów. Tym razem brak jakichkolwiek opóźnień na trasie był nam trochę nie w smak. Dworzec zamknięty na cztery spusty. Większość barów też będzie się otwierać nieco później. Tyłki ratuje nam niewielka poczekalnia. Niestety pomimo tego, że sala była zadaszona i miała cztery ściany, na przeszywający chłód nie dało się nic poradzić. Przeczekujemy tam do otwarcia dworca. Te kilkadziesiąt minut dłużyło się w nieskończoność. Nieprzespana noc, ja zakatarzona, chłód, zimne metalowe krzesełka... Nocne transfery wcale nie są takie fajne...

Jak tylko dobiega godzina otwarcia jednego z barów na dworcu, zabieramy nasze manatki i idziemy do nieco przyjemniejszego miejsca. Za ciepło tam też nie było, bo jak to w barach o tej porze bywa, ruch jest spory i drzwi się praktycznie nie zamykały, więc co i rusz docierał do nas zimny powiem. Na szczęście gorąca czekolada i tłuściutkie churros nieco mnie rozgrzały, ale jednocześnie sprawiły, że jeszcze bardziej chciało mi się spać.

Wreszcie ok. 9:00 otrzymujemy zielone światło z hostelu, że możemy przyjść wcześniej i zostawić tam nasze bagaże. Oczywiście nie byłybyśmy sobą, gdybyśmy nie postanowiły, że pójdziemy tam pieszo, bo to niedaleko, tylko jakieś pół godzinki spacerem. Jednak biorąc pod uwagę, że byłyśmy niewyspane a na plecach taszczyłyśmy cały nasz podróżny dobytek, dojście z dworca do hostelu było prawdziwą męczarnią. Pewnie teraz czekacie na jakiś zwrot akcji, niezapomniane wydarzenie, które sprawiło, że ten dzień wcale nie był taki kiepski, jak go tu przedstawiam. Muszę Was rozczarować. To był trudny dzień i niestety przez to Zaragoza jakoś niespecjalnie zapadła mi w pamięć i nie skradła mojego serca.

Zostawiamy nasze plecaki trekkingowe w hostelu i ruszamy na podbój miasta, bez większego optymizmu i bez jakichkolwiek oczekiwań. 

Zaglądamy do informacji turystycznej. Tam dostajemy mapkę okolicy i mnóstwo wskazówek, gdzie warto pójść i co zobaczyć. Pani zachęca nas by wejść na szczyt wieży, w której to znajduje się punkt informacji, bo rozpościerają się stamtąd widoki na całą starówkę i jest to zupełnie darmowa atrakcja, toteż bez zastanawiania się wspinamy się na szczyt. Rzeczywiście widoki ładne, tylko pogoda jest dość ponura i widoczność słaba. Ale dużym plusem tego punktu widokowego jest to, że było tam cieplutko i było również gdzie usiąść. Jak już się więc nasyciłyśmy panoramą miasta, usiadłyśmy sobie z mapką i obmyśliłyśmy plan spaceru po Saragossie. Nie wiem po co to robiłyśmy, bo koniec końców i tak szłyśmy tak, jak nas nogi poniosły...

Bazylika del Pilar

Opuszczamy budynek, kręcimy się chwilę po placu, a potem idziemy obejrzeć jeden z najznamienitszych przykładów architektury barokowej w Saragossie, czyli katedro-bazylikę El Pilar. Budowla jest monumentalna. Nie ważne w której części starówki jesteśmy, bazylika jest widoczna niemalże z każdego zakątka. Nie będę tutaj Was zanudzać informacjami historycznymi czy też architektonicznymi, po prostu pokażę Wam kilka zdjęć, również ze środka. Szczerze, z zewnątrz kościół naprawdę przyciąga wzrok i ja byłam zachwycona tą architekturą. Natomiast wnętrze mnie rozczarowało. Wiedziałam czego mogę się spodziewać po baroku i choć doceniam oryginalny charakter każdej z epok, barokowych wnętrz nie zdzierżę. A bazylika del Pilar taka właśnie jest, barokowa pod każdym względem.

Później przechodzimy sobie na drugą stronę rzeki. To był strzał w dziesiątkę, bo właśnie stamtąd rozpościera się moim zdaniem najpiękniejszy widok na katedrę. Jest ona przepięknie usytuowana, bo praktycznie nad samym brzegiem rzeki Ebro. Z tej perspektywy podziwiamy również panoramę starówki, a potem drugim mostem wracamy do części historycznej miasta.

La Seo - katedra del Salvador 

Drugim bardzo charakterystycznym obiektem sakralnym jest katedra del Salvador, popularnie zwana La Seo. Jest znacznie starsza niż wspomniana wcześniej bazylika, co widać przede wszystkim w jej architekturze, która łączy w sobie styl romański, gotycki, a także barokowy. Co ciekawe katedra została wybudowana w miejscu dawnego meczetu. Do środka nie weszłyśmy, gdyś byłyśmy tak akurat w godzinach sjesty i drzwi były zamknięte. Troszkę żałuję, bo wydaje mi się, że wnętrze tejże katedry przypadłoby mi dużo bardziej do gustu niż to, które podziwiałyśmy w bazylice.

Amfiteatr rzymski (Teatro de Caesaraugusta)

Ponieważ nasze zmęczenie tylko się pogłębiało, wolnym krokiem przemierzałyśmy uliczki Saragossy w poszukiwaniu starożytnego amfiteatru. Absolutnie nie spodziewałam się tak dobrze zachowanej architektury. Co więcej, mogłyśmy to wszystko oglądać zupełnie za darmo, ale niestety wejść na teren teatru się nie dało ze względu na sjestę.

Ten rzymski amfiteatr jest największym zabytkiem tego typu znajdującym się na terenie Hiszpanii. Obecnie znajduje się w samym centrum miasta, w otoczeniu bloków mieszkalnych przy dość ruchliwej ulicy, co jeszcze bardziej potęguje niezwykłość tego miejsca. Teatr został wybudowany na początku naszej ery i stoi do dziś w całkiem niezłej kondycji, co oczywiście zawdzięczamy konserwacjom. I choć można wejść do muzeum i zobaczyć nie tylko wykopaliska archeologiczne, ale również wystawę muzealną, amfiteatr jest perfekcyjnie widoczny z chodnika, że tak to ujmę. Niesamowite. Można by sobie tamtędy tak po prostu iść i zupełnie nieświadomie natrafić na tę perełkę architektoniczną. Niesamowite.

Następnie postanawiamy chwilę odpocząć i się nieco posilić. Nie powiem Wam, gdzie byłyśmy na tapas, bo byłam tak zmęczona, że nawet nie miałam siły zapisać sobie nazwy miejsca i niestety nie pamiętam... I właściwie w tym momencie mogę już zakończyć ten wpis, bo chociaż do końca dnia pozostało sporo czasu, po lunchu postanawiamy wrócić do hostelu. Obie nie miałyśmy wystarczająco dużo siły i motywacji, żeby potem wieczorem jeszcze raz wyjść na miasto. Prawdopodobnie Zaragozę potraktowałyśmy po macoszemu i można by tam się jeszcze godzinami włóczyć w poszukiwaniu perełek, ale w długich podróżach bardzo często zdarzają się takie momenty, że po prostu trzeba odpuścić i porządnie odpocząć. Zdecydowanie wyszło nam to na dobre, bo dzięki temu w ciągu kolejnych dni miałyśmy mnóstwo energii na zwiedzanie Barcelony.