Zapach pergaminu #3 "...niebezpieczne zakłócenia w naszym rozumowaniu."

Już od dawna noszę się z zamiarem kupna tak głośnej Szmaragdowej Tablicy. Jednak prezenty gwiazdkowe są zawsze dla mnie wielką niespodzianką, także nie mogłam się spodziewać, że dostanę inną książkę Carli Montero. Tak więc na chwilę zaniechałam kupna tej pierwszej i zagłębiłam się w lekturę Wiedeńskiej Gry.

źródło: lubimyczytac.pl

Razem z Isabel wyjechałam do przedwojennych Austro-Węgier. Podczas gdy bohaterka odbywała podróż po Europie, ja miałam okazję wypróbować działanie wehikułu czasu. I tak, wraz z otwarciem książki przeniosłam się do świata, którego już nie ma. Na szczęście pozostaje po nim wspomnienie i takie powieści, jak ta.

Od pierwszych stron zostałam wciągnięta do gry. Wraz z postaciami Carli Montero przechadzałam się po pałacowych komnatach i pejzażowej okolicy. Dzieliłam ich ból po śmierci towarzyszy i próbowałam za wszelką cenę rozwikłać zagadkę. Pytałam sama siebie: Co tu się dzieje? Sytuacja była dość zawiła, ale powoli wszystko zaczęło się rozjaśniać. Ale rola poszczególnych bohaterów w tejże historii niemalże do końca pozostawała tajemnicą. Trudno było stwierdzić, kto jest pionkiem, a kto mistrzem.

Jednak w końcu miałam jakieś swoje podejrzenia. Poukładałam sobie wszystkie wskazówki, niczym detektyw. I czekałam, co się wydarzy. I w tym momencie mój entuzjazm nieco zgasł. Otóż, okazało się, że miałam rację. Rozwiązałam zagadkę. W sumie powinnam być zadowolona, ale zabrakło mi zaskoczenia. Poczułam pewien niedosyt. Bo mimo, iż cieszyłam się swoimi trafnymi podejrzeniami, zabrakło mi rozczarowania. Oczekiwałam niespodziewanego zwrotu akcji, zakończenia, które wyprowadziłoby mnie z równowagi. Niestety, choć książka cały czas trzymała w napięciu, a historia była tajemnicza, zakończenie mnie po prostu zawiodło. Mimo tego, Wiedeńską grę mogę polecić, a sama mam ochotę wejść do świata Szmaragdowej Tablicy.

Ale co najważniejsze. Książka zachęciła mnie, by pojechać do Wiednia. Niegdyś marzyłam o takiej podróży, ale potem mi się odwidziało. Wiedeńska gra na nowo rozbudziła moją wyobraźnię i sprawiła, że stanęłam jedną stopą na austriackiej ulicy. Teraz wypadałoby więc jeszcze drugą tam postawić :)

Byliście w stolicy Austrii? Co możecie o niej powiedzieć? A książkę czytaliście?