Zza mgiełki...

A właściwie to zza mgły. 

Pogodne, ciche jak duch, co tonąc w marzeniu

leci w sfery - spokojne, burzliwe ominie:

lśni jezioro zamknięte w granitów kotlinie,

jak błyszczący dyjament w stalowym pierścieniu.

(K. Przerwa-Tetmajer, fragment wiersza Morskie Oko)

Kiedy byłam w maju nad Morskim Okiem, pogoda nie była zbyt przyjemna. Padał deszcz. Byłam strasznie przemoczona. Poza tym przez gęstą mgłę i widoki nie były za ciekawe. Ale mimo wszystko trudno mi nie lubić polskich Tatr. Kamienne schodki, którymi się wspinałam z radością, że jestem coraz bliżej celu... Śnieg, który nie zamierza topnieć... 

Pogoda nie jest w stanie odstraszyć najwytrwalszych. I tak oto przed schroniskiem były tłumy. A w budynku jeszcze więcej ludzi. Każdy chciał się rozgrzać ciepłą herbatką albo gorącą czekoladą. I ja nie omieszkałam skorzystać. Żałowałam tylko, że nie wzięłam ze sobą rękawiczek. 

A poniżej zdjęcie, na którym wcale nie widać tej nieprzyjemnej aury. 

Nie wiem dlaczego, ale naprawdę lubię góry. Szkoda tylko, że mam tak daleko...