City break ~ Wiedeń moimi oczami

Cóż za paskudny dzień. Wieje, gwiżdże, leje. Nie mam najmniejszej ochoty wychodzić poza cztery ściany. Postanowiłam więc w końcu wziąć się w garść i zrobić coś produktywnego. Z wielkim wysiłkiem, ale w końcu jest nowy post. Kolejna porcja Wiednia. Tym razem centrum austriackiej stolicy, które tonie pod falami turystów z całego świata.

Po spacerze przy pałacu Schonbrunn, przeniosłyśmy się za sprawą metra, do głównej części Wiednia. I nie będę ukrywać, że nie jest to moje ulubione miasto. Tłumy. Tłumy. I jeszcze raz tłumy. A ja lubię spokojniejsze miejsca. I chociaż nie był to weekend, ani środek urlopowego sezonu, i tak nie dało się zrobić porządnego zdjęcia, bo ludzie już na ciebie nacierali. O tym, żeby się na chwilę zatrzymać, nie było mowy. Trzeba było podążać z falą tłumu.

Niektóre zabytki byłyby naprawdę godne uwagi, jak na przykład katedra św. Szczepana, niestety nie miałam sił, żeby im się lepiej przyjrzeć. Po prostu pchana przez ludzi szłam przed siebie i pstrykałam jakieś bezsensowne fotki.

W końcu oddaliłyśmy się trochę od centralnej części miasta. Tam ludzi znacznie mniej. Teraz można było swobodnie iść, nie przejmując się, że zaraz ktoś na ciebie wpadnie.

Starówka była bardzo elegancka, sklepy z ciuchami od najlepszych projektantów, kawiarnie, w których obowiązuje specjalny dress-code i wszystko to, co sprawia, że jest to miasto dla bogaczy. Ale wystarczyło odejść kawałek dalej, gdzie trudno było spotkać przeciętnego turystę, i można było zauważyć, że Wiedeń to wcale nie takie idealne miasto. Tutaj też są bezdomni i biedni.

Wizyta we Wiedniu byłaby totalnie bez sensu bez tortu Sachera. Niestety i w tej kwestii okropnie się rozczarowałam. 5 euro za kawałek czekoladowego ciasta, które aż wykręcało ze słodkości. Nigdy więcej. Ale marzenie spełnione i to najważniejsze. Okazuje się jednak, że nie zawsze nasze piękne marzenia przeistaczają się w równie piękną rzeczywistość.

Już na sam koniec naszej wizyty w austriackiej stolicy, udałyśmy się w stronę Belwederu. Piękne, spokojne i zadbane miejsce. Można tam było odetchnąć od całego tego wiedeńskiego hałasu. I ludzi znacznie mniej niż Schonbrunnie :) Tylko, że teren nie taki rozległy. 

Cieszę się, że do Wiednia pojechałam i zobaczyłam go na własne oczy. Dzięki temu wyrobiłam sobie własną opinię na temat tego miasta i już wiem, że nie są to moje klimaty...

Mam sporo zaległości na tym blogu, ale też na Waszych. I szczerze mówiąc nie mam pojęcia jak je nadrobię. 

Pozdrawiam.