Nicnierobienie jest męczące...

Jest już końcówka listopada, nic więc dziwnego, że dopada mnie tęsknota za wakacjami. A że za oknem tylko mgłę widać, to tęsknota jeszcze bardziej się pogłębia. I tak zaczęłam sobie wspominać minione wakacje i natknęłam się na kilka zdjęć z wyjazdu, o którym jeszcze nie wspomniałam na blogu.

Był to wyjazd inny niż wszystkie, bo zupełnie nie nastawiony na aktywne zwiedzanie, czy trekking. Miał być po prostu odpoczynek. Wiecie, taki weekendowy wypad ze znajomymi, gdzie nic nie robisz, tylko odpoczywasz. No właśnie, odpoczywasz! A ja chyba nie bardzo wtedy wypoczęłam. 

Ameryki nie odkrywam mówiąc, że każdy lubi coś innego. Jedni z niecierpliwością czekają na taki weekend gdzieś poza miastem razem z przyjaciółmi. Natomiast inni preferują aktywne formy spędzania wolnego czasu. I do tej drugiej grupy zaliczam się właśnie ja.

Stwierdziłyśmy z przyjaciółkami, że przyda nam się jakiś krótki odpoczynek, gdzieś niedaleko, ale też, żeby porobić coś innego niż zawsze. Padło na wypad na domek nad jeziorem. Miałyśmy sobie wypożyczyć kajaki, czy rowery i po prostu trochę się poobijać, plotkując do późnych godzin nocnych. 

Po wielu poszukiwaniach, w końcu zdecydowałyśmy pojechać do Cekcyna w Borach Tucholskich. Miejsce bardzo spokojne (chyba trochę za spokojne). Jezioro całkiem sporych rozmiarów. I w sumie wszystko fajnie, ale...

Pojechałyśmy tam po tej nieszczęsnej burzy, która przeszła przez Bory. Okolica wyglądała... przerażająco. Drzewa połamane, pokłonione ku ziemi. Jakiś samotny dom, a za nim resztki lasu. Okropny widok. Te tereny jeszcze długo będą musiały się regenerować. Nic więc dziwnego, że o spacerze po lesie nie było mowy. Co prawa Cekcyn burza pominęła, ale okoliczne lasy i tak ucierpiały. Pozostało więc nam jedynie jezioro, kajaki i rowerki wodne. Ok, czemu nie? Niestety po jakiejś godzinie pływania w tę i z powrotem po prostu się znudziłyśmy. Siedzenie w domku też nas jakoś nie przekonywało, więc pojechałyśmy do pobliskiej Tucholi.

Miasteczko bardzo spokojne. Pochodziłyśmy po ryneczku, posiedziałyśmy na ławeczce, zażyłyśmy trochę słońca (którego tego lata było jak na lekarstwo) i zjadłyśmy obiad w jednej z restauracyjek. Ale to nie aż tak istotne. Zmierzam do tego, że nie wytrzymałyśmy ani jednego dnia, żeby siedzieć w jednym miejscu i nic nie robić. To były moje pierwsze takie wakacje i wiem, że ostatnie. Często też się zarzekam, że nigdy nie pojadę na wakacje all-inclusive. Niektórzy się śmieją i przekonują, że nigdy nie byłam, więc nie wiem, co tracę, a ja mówię, że nic nie tracę. To nie dla mnie. Może kiedyś, jak już będę zmęczona życiem, ale na razie wakacje są dla mnie synonimem aktywnego wypoczynku, zwiedzania i poznawania nieznanego. Ja po prostu nie potrafię usiedzieć na miejscu. Nawet teraz, kiedy rok akademicki w pełni, wciąż gdzieś wybywam. Co prawda nie tak często jak bym tego chciała, ale z drugiej strony, co za dużo, to niezdrowo :)

Ostatnio niezbyt często się tu pojawiam i szczerze mówiąc nie mam pojęcia z czego to wynika. Tematów na posty mam naprawdę dużo, tylko że brakuje wystarczająco dużo chęci, żeby pisać. Zobaczymy, może wreszcie to się zmieni, mam nadzieję.