Szczęśliwy jak ło(so)ś

Nie jest tajemnicą, że turystycznie kręci mnie głównie Hiszpania i inne kierunki hiszpańskojęzyczne. Ale wraz z kolejnymi podróżami, mój apetyt na odkrywanie innych miejsc na świecie stale rośnie. Między innymi dzięki Ani z bloga Norwegia i reszta świata uświadomiłam sobie, że na północy Europy, w tych teoretycznie zimnych krajach, też może być fajnie. W Szwecji, Finlandii i Estonii już byłam, ale Norwegia wciąż jeszcze na mnie czeka. U Ani mogę zobaczyć niesamowite krajobrazy i przepiękne zakątki. Zachęciły mnie na tyle, że postanowiłam dowiedzieć się czegoś więcej także o samych Norwegach i sięgnęłam po książkę innej blogerki - Anny Kurek Szczęśliwy jak łosoś. O Norwegii i Norwegach i dzisiaj powiem Wam, czy było warto.

źródło okładki: Lubimy Czytać

Bloga Anny Kurek nie znałam, dopóki nie przeczytałam książki. A książka zainteresowała mnie przede wszystkim swoim tytułem. Szczęśliwy jak łosoś? Cóż to za dziwne powiedzenie? Już by lepiej zrobili z tego łososia łosia. Ale okazuje się, że w Norwegii synonimem szczęścia jest jednak łosoś. Takich ciekawostek o Norwegii jest znacznie więcej w tej książce. Można się z niej naprawdę sporo dowiedzieć. Jednak wydaje mi się, że nie jest to książka dla każdego.

Treść książki jest bardzo dobrze przemyślana, opatrzona bibliografią oraz fotografiami. Autorka porusza najróżniejsze tematy: kultura, stereotypy, kuchnia, historia, a nawet Norwegia okiem Polaków. Jednakże odniosłam wrażenie, że to wszystko zostało przedstawione w sposób wyolbrzymiający, niekiedy prześmiewczy i karykaturalny. W niektórych rozdziałach nie było to problemem, taki prześmiewczy ton jak najbardziej pasował. Jednak czasami wydawało się, jakby autorka po prostu krytykowała Norwegię. Wątpię, żeby było to zamierzone, bowiem pani Anna od lat mieszka w Norwegii i wielokrotnie też w książce powtarza, że jest zafascynowana tym krajem. Szkoda więc, że nie udało jej się zarazić mnie tą norweską pasją. 

Merytorycznie jest to pozycja bardzo fajna, bo jak już wspomniałam, można w niej znaleźć sporo ciekawostek. My Polacy niewiele wiemy na temat Norwegów, a ta książka pozwala nam ich poznać trochę bliżej. W wielu kwestiach jesteśmy narodami podobnymi, ale wiele nas też różni. Chociażby obchody urodzin. 

Mam wrażenie, że urodziny wszędzie są świetną okazją do świętowania i zabawy, tylko w Polsce wiek jest tematem tabu. Z tego też względu ja swoich urodzin nie lubię, ale odkąd mam wielu hiszpańskich znajomych, zauważyłam, że nie ma się czego wstydzić. To jest Twój dzień. Warto się nim radować i zrobić coś szalonego. Zdziwiło mnie więc trochę, że Norwegowie, naród, który jest raczej zdystansowany, tak wesoło świętuje urodziny: 

Norweski odpowiednik naszego Sto lat nie jest jednak smętną przyśpiewką, podczas której wszyscy tylko czekają na koniec męki. Norwegowie [...] podczas urodzin śpiewają piosenkę i wykonują przy tym odpowiednią choreografię. [...] należy też maszerować, ukłonić się, obrócić wokół własnej osi i podskoczyć kilka razy...

Zaskoczyła mnie również nadgorliwa punktualność Norwegów. Ja nie lubię się spóźniać, ale Hiszpania nauczyła mnie, by zanadto też się nie spinać. Jednak zawieranie obowiązku punktualnego przybycia na zajęcia w siłowni w regulaminie jest aż przesadą. 

Jeśli przykładowo zajęcia zumby zaczynają się o siedemnastej, to należy się stawić na siłowni minimum dziesięć minut wcześniej, by odebrać bilet z terminalu. Na tym jednak nie koniec. To, że odebraliście bilet na czas, nie znaczy, że przyszliście punktualnie na zajęcia. Następnie trzeba się bowiem stawić pod salą na co najmniej pięć minut przed rozpoczęciem ćwiczeń, by prowadzący mogli zebrać bilety od uczestników i wpuścić ich do sali.  

Podejrzewam oczywiście, że wszystko zależy od siłowni i tak jak w innych kwestiach, autorka i tutaj trochę wyolbrzymia. Cała książka miała taki właśnie wydźwięk. Cytowany fragment idealnie oddaje styl, w jakim jest napisana ta książka. I choć treść jest naprawdę interesująca, przeczytanie całości zajęło mi dość sporo czasu, gdyż nie potrafiłam się wciągnąć. Zabrakło mi jakiejś takiej lekkości. Niemniej jednak, jeśli ktoś interesuje się Norwegią i ogólnie krajami północnymi, to powinien sięgnąć po tę pozycję. Chociażby po to, aby skonfrontować ją z innymi publikacjami.

A jeśli Norwegia jest Wam zupełnie obca, to najpierw zajrzyjcie na bloga Ani Norwegia i reszta świata. Ania ciekawie pisze i robi piękne zdjęcia niesamowitych miejsc. Jeśli ktoś miałby Was zachęcić do wizyty w Norwegii, to tylko Ania. Bo niestety recenzowana książka autorstwa innej Ani niezbyt mnie zachęciła do wojaży po północy. Jak widać okładka i fajny tytuł to nie wszystko.