Alfabia - romantyczna posiadłość na skraju Tramuntany

Jeśli wydaje Wam się, że ja już na Majorce widziałam wszystko, to niestety muszę Was zawieść. Z każdą kolejną wycieczką okazuje się, że miejsc do odkrycia jest więcej i więcej. Lista rozrasta się w zastraszającym tempie, a ja nie mam czasu, żeby to wszystko tak od razu zobaczyć. Ogrody Alfabia musiały więc sporo poczekać na swoją kolej. Ale w końcu się doczekały i dzisiaj właśnie o nich, czyli o najbardziej romantycznym ogrodzie na Majorce.

Do Alfabii jedzie się głównie po to, aby przespacerować się romantycznymi alejkami wśród palm, cyprysów i różnokolorowych kwiatów, żeby zrobić cudne zdjęcia niczym z żurnalu, no i odpocząć od zgiełku życia codziennego, bo w Alfabii czas się zatrzymuje. Jednak tych osławionych ogrodów w ogóle by nie było, gdyby ktoś wcześniej nie wybudował w tym miejscu swojej posiadłości. A był nim prawdopodobnie jeden z arabskich właścicieli tych ziem. Trudno powiedzieć, kiedy dokładnie powstało to miejsce, bo pierwsze wzmianki na temat Alfabii pojawiają się dopiero w dokumentach z 1229, w momencie rekonkwisty. Jednak zanim Chrześcijanie dotarli na Majorkę, posiadłość już tam była i miała się dobrze w rękach Ben-Abeta, który najprawdopodobniej nie był jej pierwszym właścicielem. W odróżnieniu od innych arabskich posiadłości, Alfabia nie przeszła w ręce chrześcijan. W zamian za pomoc chrześcijanom, pozwolono ówczesnemu właścicielowi zachować wszystkie posiadłości. Tym samym Alfabia jest jedyną posiadłością na Majorce, która od zawsze była dziedziczona z pokolenia na pokolenie, nigdy sprzedana w obce ręce. Choć jest to własność prywatna, dzięki uprzejmości właścicieli, jest udostępniona zwiedzającym. Koszt zwiedzania to 8 euro (bilet normalny). Po posiadłości spacerujemy bez przewodnika, więc sami dostosowujemy tempo. Można by tam spędzić cały dzień, tym bardziej, że na terenie ogrodu funkcjonuje niewielki bar. Zjeść drugie śniadanie w takiej scenerii to jest naprawdę coś. Szkoda, że godziny wejść są ograniczone i nie można tam spędzić miłego wieczoru, bo wydaje mi się, że byłoby tam jeszcze przyjemniej (pomijając ewentualne komary). 

Zwiedzanie zaczynamy od wspięcia się kamiennymi schodami w górne partie ogrodu. Po prawej stronie widzimy zbiornik z wodą, w której fantazyjnie odbija się krajobraz. Jest to chyba jeden z częściej fotografowanych kadrów w tym miejscu. Później przez niewielką bramę przechodzimy do miejsca, które mnie zaparło dech. Długi korytarz wzdłuż którego ustawione są kamienne kolumny a kwieciste pergole osłaniają go przed słońcem. Spostrzegawczy znajdą magiczny przycisk uruchamiający system fontann w drugiej części pasażu. Tylko lepiej nie aktywować ich w momencie, gdyś ktoś idzie tym korytarzem, bo nagły deszcz może go nieźle zaskoczyć.  Ja nie wiedziałam jeszcze w tedy do czego owy przycisk służył, ale nacisnęłam i tym samym uwięziłam trzy panie na końcu korytarza :D Na szczęście fontanny po chwili się wyłączają i można swobodnie przejść, uważając tylko na mokre i śliskie podłoże. Zdecydowanie jest to jedno z bardziej fotogenicznych miejsc w Alfabii. Nie dziwię się wcale, dlaczego tak często są tam organizowane sesje ślubne – zdjęcia muszą wychodzić bajkowo i przede wszystkim romantycznie. 

Następnie zacienionymi alejkami przechodzimy do serca ogrodu, gdzie znajduje się bar, który idealnie wpisuje się w całość scenerii. Jest tam też niewielki staw i palmy popijające z niego wodę. Gdzieniegdzie można znaleźć ławeczkę lub krzesełko, by na chwilę przycupnąć i odpocząć. Uważam jednak, że tych ławeczek było za mało. 

Gdy już nasycimy się przechadzkami wśród zieleni, możemy wejść do środka do posiadłości. Ta część dużo bardziej przypomina muzeum. Jest wyznaczona trasa zwiedzania i nie można dotykać eksponatów. Nic nie jest opisane, ale oznaczone numerami (również w ogrodzie) i mając ze sobą ulotkę informacyjną, którą można było pobrać za pomocą kodu QR przy kasie biletowej, bez trudu dowiemy się na co właśnie patrzymy.

Mój wzrok przyciągnął drewniany tron ustawiony na wprost okna. Mówi się, że jest to jeden z najstarszych mebli zachowanych na Majorce. Drewniane krzesło wykonane pod koniec XV wieku zdobione jest płaskorzeźbami przedstawiającymi scenki z udziałem Tristiana i Izoldy. Niestety, jak się możecie domyślać, nie można sobie było na nim usiąść, ale jestem pewna, że widok na ogród z tamtego miejsca musiał być niezwykle relaksujący. 

Natomiast najwięcej czasu spędziłyśmy w bibliotece. Wysokie regały z opasłymi starymi woluminami. Można było podejść na tyle blisko, by swobodnie przeczytać tytuły książek. Znalazły się wśród nich dzieła po katalońsku, hiszpańsku, francusku, niderlandzku... Niektóre wydawały się być w jeszcze dobrym stanie pomimo swojego wieku, inne zaś sprawiały wrażenie, że jak tylko by się je dotknęło, rozsypałyby się w proch. Nie powiem, biblioteczka zrobiła na mnie wrażenie. Ciekawe czy uda mi się kiedyś też zgromadzić taką kolekcję książek i mieć w domu właśnie takie pomieszczenie tylko dla książek? Zastanawia mnie tylko jedno, dlaczego oni te książki tak tam zostawili? Ponad 2000 woluminów, w tym również manuskrypty i pierwsze drukowane egzemplarze. Czy nie powinny być zabezpieczone w jakiś lepszy sposób? Jeszcze kilka lat i w takich warunkach nic z tych książek nie zostanie. 

Zwiedzanie posiadłości kończymy na kamiennym patio, zwanym w lokalnym języku sa clastra. Teoretycznie to tutaj powinno się zaczynać, ale jak widać, właściciele postanowili pozmieniać kolejność. Patio choć niewielkie w stosunku do całości, bardzo przyjemne. Po środku stoi niewielka fontanna, a nad całością rozpościerają się gałęzie ogromnego platanowca dając tym samym schronienie przed słońcem. 

Stamtąd można było przejść do dawnych stajni, kapliczki oraz do miejsca, w którym niegdyś produkowano oliwę. Po hiszpańsku takie miejsce to almazara; polskiego odpowiednika nie znam, ale może ktoś mądrzejszy mnie wspomoże. Może młyn oliwny? W każdym razie w środku można zobaczyć starą maszynerię służącą do tłoczenia oliwy. Zbiornik w Alfabii mógł pomieścić 50 000 litrów oliwy, co sprawiało, że Alfabia była największym producentem oliwy na Majorce. Stąd też wzięła się nazwa tego miejsca, gdyż alfabia w języku arabskim odnosi się do dużego glinianego dzbana, w których zwykło się przechowywać oliwę właśnie. 

Kiedy czytałam o Alfabii, sądziłam, że poza przepięknymi ogrodami nie ma tam nic więcej do oglądania. Ale szczerze powiedziawszy sama posiadłość jest równie interesującą jak baśniowe alejki w ogrodzie. Tym samym uważam, że opłata za wstęp nie jest wcale wysoką kwotą. Może dzięki tym pieniążkom uda się utrzymać te niezwykłe eksponaty jeszcze przez wiele wiele lat w takim stanie, aby kolejne pokolenia mogły nimi cieszyć oczy i poznawać historię.

Sama się teraz dziwię, że takie niepozorne miejsce skrywa tyle tajemnic i ciekawostek. Nie opisałam Wam wszystkiego, bo po pierwsze - jakbyście zobaczyli tak długi tekst, to byście się zniechęcili do czytania; a po drugie - niech to będzie dla Ws zachętą, aby się tam wybrać i odkryć to miejsce samemu.