Miasto, które samo w sobie jest sztuką

Na Majorce jest kilka miejsc, o których piszą wszystkie przewodniki, które jako pierwsze wyskakują w wyszukiwarce Google, to zdjęcia z tych miejsc pojawiają się najczęściej czy to Internecie, czy w gazetach, przewodnikach. Wszyscy twierdzą, że trzeba koniecznie tam pojechać. Często mam obawy przed takimi miejscami, czy aby nie są przereklamowane i raczej omijam je szerokim łukiem. Ale tym razem mowa była o malowniczych górskich miejscowościach. No jakżebym mogła sobie odmówić taką wycieczkę?

Valldemossa, Deià i Soller to chyba najbardziej znane miasteczka w górach Serra de Tramuntana. Leżą niedaleko siebie, więc jeśli wybierasz się do jednego z nich, to warto zahaczyć o pozostałe dwa. Nie ma mowy o tym, żeby ktoś się nimi zawiódł. Powtórzę więc to, co mówi wielu - będąc na Majorce, trzeba tam pojechać.

Valldemossę pokazywałam ostatnio, dzisiaj natomiast czas na Deię. Po raz pierwszy zetknęłam się z nią na blogu Moniki. Zakochałam się w tym miasteczku od pierwszego wejrzenia, ale nie sądziłam, że kiedykolwiek zobaczę je na własne oczy. Ale skoro już się nadarzyła okazja, nie mogłam jej przepuścić.

Z Valldemossy do Deii jedzie się krętą górską drogą. Raczej marne szanse na to, żeby zawrócić lub żeby wyprzedzić kogokolwiek. Na szczęście ruch był znikomy i spokojnie mogłyśmy się toczyć naszą białą Pandą podziwiając krajobrazy. Kiedy dojechałyśmy do miasteczka, zaraz z niego wyjechałyśmy nie znalazłszy miejsca parkingowego przy głównej drodze. Ale korzystając z pustej drogi, zawróciłyśmy i przy drugim podejściu już było jedno wolne miejsce. A wtedy pojawił się kolejny problem. Parkomat przyjmuje tylko monety, a my nie mamy wystarczającej ilości. Na szczęście po drugiej stronie ulicy był sklepik, poszłam więc rozmienić banknot. Co się okazało, sprzedawczyni nie mogła mi inaczej pomóc, niż rozmienić te 5 euro na dziesięciocentówki. Cóż, lepsze to niż nic. Miła pani policzyła do 50, zaczęła po hiszpańsku, ale w połowie się poddała i dokończyła po katalońsku. Wracam z tą garścią monet do parkomatu i wrzucamy po jednej monecie, aż jesteśmy w stanie wydrukować bilecik.

Powoli zagłębiamy się w uliczki miasteczka. Nie spotykamy żywej duszy poza kotami i Niemką, która zabłądziła w poszukiwaniu hotelu. Dopiero gdy dochodzimy do kościółka, napotykamy na kilku turystów. Kościół oczywiście zamknięty, ale na cmentarz można wejść. Widoki stamtąd cudowne. Góry i morze. A na niższym piętrze (cmentarz był usytuowany na wzniesieniu, zresztą jak całe miasteczko) pasły się osiołki.

Deià słynie z artystycznego klimatu tworzonego przez wielu zagranicznych artystów, którzy upodobali sobie to miasteczko. Mają tutaj swoje letnie rezydencje i mnóstwo inspiracji. Wcale mnie nie dziwi, że wybrali właśnie to miejsce. Tutaj obrazy same się malują, a historie same się piszą.

Deià pięknie wygląda na zdjęciach, cudownie prezentuje się na obrazach, ale też jest niczego sobie, gdy widzimy ją taką, jaką jest w rzeczywistości, bez ukrywania niedoskonałości. Gdyby tylko słonko chciało ją ogrzać swoimi promieniami...