Zapach pergaminu #5 La Tabla Esmeralda

Znowu się wzruszyłam, znowu dostałam gęsiej skórki, jak zawsze, kiedy czytałam choć linijkę tej historii. Właśnie tak się czułam. Obok tej powieści trudno przejść obojętnie. Już od pierwszych zdań wyrywa czytelnika z rzeczywistości i zabiera go w niesamowitą podróż, której celem jest odnalezienie ASTROLOGA.

źródło: Lubimy Czytać

Pierwsze wrażenie mimo wszystko jest bardzo ważne. Dlatego sięgając po książkę jakiegoś nieznanego sobie dotychczas autora:

a) zachwycamy się nią i poszukujemy kolejnych dzieł, które wyszły spod pióra tegoż pisarza,

b) jesteśmy rozczarowani i najprawdopodobniej nigdy więcej nie przeczytamy siostrzanej książki. 

Do zapoznania się z twórczością Carli Montero zachęciła mnie jej głośna powieść Szmaragdowa Tablica. Ale to nie ją pierwszą przeczytałam, a Wiedeńską Grę, o której już pisałam tutaj. Po jej przeczytaniu nie miałam zbyt wygórowanych oczekiwań co do Szmaragdowej Tablicy. Ale jakże się pomyliłam. Tym razem było dużo więcej tajemnic i ślepych zaułków. A powieść dostarczyła mi mnóstwo rozrywki. 

Już po kilku pierwszych rozdziałach, weszłam w rolę detektywa i od razu zabrałam się za próbę rozwikłania zagadki, z jaką mierzyli się bohaterowie. Stałam się częścią tej powieści. Byłam jakby cieniem każdej z postaci. Odczuwałam ich emocje, na świat patrzyłam ich oczyma. Ale nadal doszukiwałam się prawdy. Autorka zafundowała mi spacer po naprawdę wyboistej drodze, na której końcu i tak czekało zaskoczenie. 

Nie będę pisać, co mnie tak bardzo zaskoczyło, bo jeszcze bym się wygadała i nie mielibyście przyjemności z czytania. Wspomnę tylko, że jeśli ktoś nie boi się ciekawych i baaardzo wciągających historii, to powinien tę pozycję przeczytać. 

Wolumin mieści w sobie spisek, dreszczyk emocji i piękną historię miłosną. A to wszystko oprawione prostym językiem malującym poetycki krajobraz. Hmm... Czego chcieć więcej? 

Jednak muszę też zaznaczyć, że książka ma jeden poważny minus (dla takiego mola książkowego, jak ja). Choć 672 strony to nie mało i tak ta historia za szybko się skończyła. Czytało się lekko i przyjemnie. Nie odczuwało się przejść pomiędzy poszczególnymi częściami. Do tego stopnia, że nie potrafiłam odnaleźć odpowiedniego momentu, żeby wsadzić zakładkę między kartki i odłożyć książkę na stolik. Pochłonęłam więc ją jednym tchem. A tak by się chciało nie wracać z tamtego świata...

I ja znowu się rozpłakałam. Weszłam w spiralę płaczu, która nie dawała wytchnienia moim gruczołom łzowym. Czułam się jak na filmie, na którym ciągle się płacze, nawet gdy ma się pewność, że łzy się wyczerpały. Tylko, że ja nie siedziałam na widowni, ale po drugiej stronie ekranu, gdzie obraz nigdy nie stapia się ze słowem KONIEC, gdzie nigdy nie gasną światła, żeby móc płakać po kryjomu. Choć łzy nie towarzyszyły mi przy lekturze, zdecydowanie mogę stwierdzić, że znalazłam się w jednej chwili po tej drugiej stronie ekranu. I to uczucie towarzyszyło mi jeszcze długo po odłożeniu zamkniętej książki na półkę.