Z plecakiem w Karkonoszach ~ Śnieżka

Po długim siedzeniu nad mapą, łączeniu na wszystkie sposoby punktów, do których musimy dotrzeć i sprawdzaniu pogody na dzień następny, w końcu opracowałyśmy trasę na pierwszy dzień wędrówki i wyruszyłyśmy na podbój królowej Sudetów.

Ponieważ trasa zakładała powrót do Karpacza, zdecydowałyśmy się wziąć na szlak tylko jeden plecak, którym się wymieniałyśmy. Był to dobry pomysł jak na pierwszy dzień wędrówki. Nie rzuciłyśmy się do razu na głęboką wodę, dzięki czemu nie zniechęciłyśmy się do dalszych "spacerów". No i też dzięki temu z tego dnia mam najwięcej zdjęć :)

mapa stworzona dzięki mapa-turystyczna.pl

Początek trasy nie był łatwy. Błądziłyśmy gdzieś po obrzeżach Karpacza w poszukiwaniu szlaku, które nie były tutaj zbyt dobrze oznakowane. Weszłyśmy przez to na złą drogę i musiałyśmy się cofnąć. Ale gdy rozpoczęłyśmy wędrówkę czarnym szlakiem przez Sowią Dolinę, już nie miałyśmy problemów żeby się odnaleźć. Aż z powrotem wylądowałyśmy w Karpaczu... Którędy do schroniska?

Sowia Dolina nie obfitowała w zbyt ciekawe widoki. Czasami było widać w dole miasto, ale raczej był to nudny odcinek. Liczyłyśmy, że idąc Czarnym Grzbietem będzie trochę lepiej. Ścieżka wąska, ale przyjemna. Tylko, że kosodrzewiny przysłaniały cały krajobraz i szło się jakby w tunelu. Taka trasa ciągnęła się niemal na sam szczyt Śnieżki. A tam...

Byłam zaskoczona aurą panującą na górze. Kiedy ostatnio byłam na szczycie, wiatr głowy urywał. A tym razem było naprawdę przyjemnie. Lekko powiewało i było całkiem ciepło. W górach miejsca, w których byliśmy nie tracą, kiedy jesteśmy tam po raz kolejny. Za każdym razem jest inaczej.

Ze Śnieżki standardowo korki. Niewiarygodne ilu ludzi się tamtędy przewija. A wśród tłumów backpackerzy, rodziny z dziećmi, seniorzy, a i znajdzie się pani w japonkach...

Następnie skierowałyśmy się w stronę schroniska Strzecha Akademicka. Droga bardzo łatwa i szło się prawie cały czas po prostym, albo było niewielkie nachylenie. Natomiast od Strzechy zaczynała się bardzo malownicza trasa. Skałki w dól aż do Samotni.

Miejsce niezwykłe. Magiczne. Jeziorko w dolinie a w okół grzbiet górski. Ponoć warto tam obejrzeć zachód słońca. My niestety nie mogłyśmy sobie na to tym razem pozwolić i ruszyłyśmy dalej.

Najpierw szłyśmy moim zdaniem najbardziej malowniczą drogą górską, ale później, by dotrzeć do Świątyni Wang, weszłyśmy na kolejną nudną drogę. Trochę trwało zanim zeszłyśmy do kościółka. Szczerze mówiąc, nie chciałabym iść tą drogą pod górę, bo zniechęciłabym się totalnie.

Świątyni Wang nie zwiedziłyśmy, bo uznałyśmy, że nie warto. Tym bardziej, że dwie z nas już kiedyś tam były. Ale co mnie zaskoczyło, że nawet chcąc przespacerować się wokół kościółka, trzeba uiścić opłatę. Niby tylko złotówka, ale jak dla mnie totalnie bez sensu.

A stamtąd to już prosto do schroniska Liczyrzepa. Tylko, że trochę nam zajęło, zanim znalazłyśmy się na dobrej drodze. Studiowanie mapy, GPS, pytanie ludzi, którzy również okazali się przyjezdnymi...