Santuari de la Consolació

Końcówka sierpnia w Polsce to już taki przełom babiego lata i początków jesieni. Na Majorce to wciąż szczyt sezonu, mimo to pogoda momentami robi się kapryśna i niebo nam się zachmurzy. Tak właśnie było ostatniego dnia sierpnia. Zero słońca, ciemne chmury, temperatury trochę przystępniejsze, ja miałam dzień wolny, to sobie wymyśliłam, że po południu albo już nawet wieczorkiem, jak już ogarnę całe życie, wyjdę sobie na trekking. Nie uwierzycie, ale jak się zaczęłam zbierać, to chmury się rozstąpiły i wyszło słońce i ta fajna temperatura wróciła do stanu poprzedniego, czyli jakieś 30 stopni. Ale skoro byłam już spakowana i zmotywowana, postanowiłam swój plan zrealizować.

 

Przetransportowałam się do pobliskiego miasteczka s'Alqueria Blanca. Jakiś czas temu wypatrzyłam tam w oddali górkę a na niej kapliczkę. Mam zamiar dotrzeć do wszystkich tego typu kościółków tutaj na Majorce, a że ten był w miarę blisko, wzniesienie nie za wysokie, szlak niedługi, padło właśnie na to miejsce.

Samochód zostawiłam na parkingu na obrzeżach miasteczka i stamtąd pomaszerowałam na jego drugą stronę i wąskimi uliczkami zaczęłam maszerować w stronę ermity. Początkowo droga była wyasfaltowana, wśród pól i łąk. Później zeszłam na szlak pieszy, który powoli piął się w górę. Zanim jednak weszłam na sam szczyt, postanowiłam obejść całą górę dookoła, wydłużając sobie tym samym marsz i jednocześnie robiąc ładną pętlę. Gdy wyszłam na zachodnią stronę góry, a słońce świeciło prosto w twarz, zaczęłam wkurzać się sama na siebie za to, że jednak ten swój plan postanowiłam zrealizować. Ciepło okropnie, a ja już niestety nie jestem przyzwyczajona do trekkingów w takich temperaturach. Na szczęście cel był coraz bliżej. 

Sanktuarium Matki Bożej Pocieszycielki (Santuari de la Consolació) zostało wybudowane na wzniesieniu liczącym zaledwie 203 m n.p.m. a i tak rozciągają się stamtąd niesamowite widoki na całe południowe wybrzeże. Jest to jedno z mniej znanych miejsc na Majorce i jedno z tych, o których niewiele możemy powiedzieć. Dokładna data budowy nie jest znana, ale można przypuszczać, że miała miejsce w XV wieku. Sanktuarium jest częściowo ufortyfikowane i być może ma to związek z wieloma napadami piratów w tych rejonach Majorki. Wnętrze jest bardzo skromne, ale jak najbardziej sprzyjające modlitwie i zadumie. Na ołtarzu głównym widnieje wizerunek św. Scholastyki - patronki deszczu, którego w tym rejonie Majorki jest jak na lekarstwo, w szczególności teraz latem. 

Gdy sobie chodziłam po terenie sanktuarium i oglądałam wszystkie tablice pamiątkowe i nie tylko, moją uwagę przykuła rozpiska z nazwiskami różnych rodzin. Był to harmonogram opieki nad tym miejscem. Każdego tygodnia inna rodzina jest odpowiedzialna za otwieranie i zamykanie kościoła oraz dbanie o porządek. Bardzo piękna tradycja zbliżająca do siebie pobliskiego miasteczka s'Alqueria Blanca oraz Santanyí.

Santuari de la Consolació na południu Majorki stoi w cieniu innego kościółka pod tym samym wezwaniem w Sant Joan i tak jak wspomniałam jest jednym z tych miejsc, o którym nawet Majorkańczycy nie mają pojęcia. Lubię odkrywać takiego zakątki. I tak jak nie przepadam za tą częścią wyspy, zaczynam dostrzegać, że tutaj też można znaleźć perełki. 

Posiedziałam chwilkę w cieniu drzew aby odsapnąć, a potem udałam się w drogę powrotną. Tym razem kamiennymi schodami w dół. Obawiałam się, że będę strome, bo na mapie były w linii prostej i będzie ich dużo, ale nawet się nie obejrzałam i już byłam na dole. Potem jeszcze czekał mnie spacer wiejskimi drogami i byłam z powrotem w miasteczku. Nie była to długa wycieczka. Nawet plecaka nie zabrałam, tylko wodę i kilka ciasteczek. Ale własnie takiego niezobowiązującego trekkingu wtedy potrzebowałam. No i ponownie mogłam poczuć tę radość z odkrywania nowych miejsc. Niewiarygodne, że mieszkam tu już tyle czasu, a wciąż ta wyspa potrafi mnie zaskoczyć.