Miasteczko św. Jana

Dzisiaj zabieram Was na spacer po niewielkim miasteczku w centralnej części wyspy. Właściwie wypadałoby, żebym się tam wybrała na świętego Jana, bo to właśnie on jest patronem tego pubelo. Mówi nam o tym już sama jego nazwa - Sant Joan albo San Juan albo po prostu Święty Jan. To malutkie miasteczko (gmina liczy niewiele ponad 2000 mieszkańców) zostało założone pod koniec XIII wieku. Właściwie to już wcześniej coś tam było, a chrześcijanie po rekonkwiście nadali tylko katolicką nazwę i zaczęli to miejsce rozwijać i dzisiaj jest to coś znacznie większego niż rolnicza wioska pośród pól. 

Turystycznie nie ma tam nic nadzwyczajnego. Ot, takie tam, spokojne majorkańskie pueblo. Ale pod koniec zeszłego roku miałam taką fazę, że odwiedzałam właśnie te mniejsze miejscowości turystom zupełnie nieznane i się szwendałam bezludnymi uliczkami. A jak już kogoś spotkałam, to patrzyli na mnie jak na kosmitę. Jednak dzięki temu odkryłam kilka ciekawych miejsc, o których w przewodnikach na pewno nie piszą. Dzisiaj pokażę Wam samo miasteczko skąpane jeszcze w zimowej aurze oraz malutki kościółek stojący na niewielkim wzniesieniu, ale już poza miasteczkiem. Niedawno wróciłam tam jeszcze raz i odkryłam kolejne miejsce, ale o tym już przy innej okazji, bo wyszedł z tego fajny trekking. 

Zaparkowałam samochód na jednej z uliczek i stamtąd ruszyłam do centrum. Nie ma tam żadnego spektakularnego placu. Skrzyżowanie i ogromny kościół na rogu, który wygląda na stary, a w rzeczywistości został wzniesiony niecałe 100 lat temu. Wcześniejszy uległ zniszczeniu i pozostały po nim jedynie fundamenty i dzwonnica i na takiej bazie wybudowano ten obecny. Próbowałam znaleźć jakieś informacje, co dokładnie stało się z tym starym, ale Internet jest tak ogromny, że nie udało mi się niczego odszukać. Oficjalna strona parafii nie działa, a na stronie ratusza nie wspominają o historii kościoła. Do środka oczywiście też się nie dostałam, bo ogromne wrota świątyni były zamknięte na cztery spusty. Ruszyłam więc dalej.

Tuż obok kościoła jest niewielki placyk. Góruje nad nim ciekawy architektonicznie budynek z jakąś rzeźbą na szczycie. Wewnątrz funkcjonuje restauracja. A na górze pewnie mieszkania, bo nie doszukałam się informacji, by był to jakiś budynek publiczny. W ogóle w przypadku tak małych mieścin i ich nieturystyczności, ciężko cokolwiek znaleźć na ich temat. W takich miejscach nie ma informacji turystycznych, żeby iść podpytać. Ratusz też niewiele udostępnia na swojej stronie internetowej. Pewnie gdybym chciała, to w jakiejś bibliotece bym się do czegoś dokopała. Tylko że nie zawsze mam taką możliwość. Ale z drugiej strony, samo podziwianie architektury i wyobrażanie sobie, jak to wyglądało w przeszłości, jest już świetną zabawą. 

A widoki są zacne. Tym piękniejsze, im wyżej wejdziemy. Bo Sant Joan jest takim miasteczkiem na wzniesieniu. I tak jak zostawiłam samochód na dole, tak potem już się tylko wspinałam. Najpierw właśnie do tego kościoła, a potem jeszcze wyżej w poszukiwaniu punktów widokowych. Nie ma takich typowych, ale znalazłam fajne miejsce, skąd rozpościerała się panorama na całe miasteczko. Czyż nie wygląda imponująco? I co z tego, że tak naprawdę to tam nic nadzwyczajnego nie ma...?

Natomiast na koniec naszego wirtualnego spaceru zabiorę Was w miejsce, które odwiedziłam jako pierwsze. Cóż, z chronologią ostatnio mi nie po drodze... Mowa o Sanktuarium Matki Bożej Pocieszycielki (Santuari de la Mare de Déu de Consolació). Znajduje się ono nieco na uboczu i na niewielkim wzniesieniu. Mamy dwie opcje dojścia do tego miejsca: zaczynając w dolnej części miasteczka, wówczas będziemy podziwiać rozległe pola lub idąc od górnej części Sant Joan i wtedy czeka nas przyjemny spacerek laskiem. Ja rozpoczęłam u dołu i później wróciłam leśną ścieżką robiąc niedużą pętlę. 

Początkowo idę asfaltową drogą. Później widzę schody i wspinam się nimi kawałek, ale później przedziela je droga dojazdowa na szczyt i wyżej niestety już się nie da wejść, co możecie zobaczyć na powyższym zdjęciu. Tak więc na sam szczyt weszłam asfaltową serpentyną. Po drodze spotkałam kilka grup piknikujących w tamtym miejscu. Takie kapliczki na szczytach w pobliżu miasteczek są też bardzo często właśnie takimi miejscami piknikowymi i w weekendy można tam spotkać sporo rodzin z dziećmi. 

Wreszcie dotarłam na niewielki wybetonowany placyk, na którym znajdowały się stara zjeżdżalnia i pozostałości po huśtawce. Nie jestem pewna, czy ktokolwiek by się jeszcze odważył z nich korzystać. Są tam też dość strome schody, po których obu stronach dostrzegłam dwa zegary słoneczne. Wspięłam się na szczyt a tam kolejny plac, tym razem ze studnią w jego centralnym punkcie oraz kapliczką. Chciałam zajrzeć do środka, niestety świątynia była zamknięta, choć teoretycznie w niedziele powinna być otwarta... 

Pokręciłam się tam trochę, zrobiłam kilka zdjęć i wtedy odnalazłam tą leśną ścieżkę. Piszę, że leśna, bo była w lesie, ale jest to raczej coś w rodzaju betonowej promenady. Widać, że jest to konstrukcja stosunkowo nowa. W dodatku z latarniami, więc można tamtędy spacerować bez obaw także po zmroku. Momentami zza konarów wyłaniała się panorama San Joan, jednak i tak najlepszy widok na miasteczko jest z najwyżej położonych uliczek. 

Ponieważ dzisiejszy post wyszedł nieco krótszy, pozwolę sobie jeszcze tutaj dodać ogłoszenia parafialne. Zastanawiałam się ostatnio nad newsletterem, tylko nie wiem, czy to w ogóle ma jakiś sens. Co o tym sądzicie? Czasami dzieje się bardzo dużo, są plany i pomysły, o których na razie może bym nie chciała pisać na blogu, albo po prostu są to informacje zbyt ubogie, by pisać na ich temat cały post, ale z chęcią bym się nimi podzieliła na stopie bardziej prywatnej. A newsletter jest właśnie taką luźniejszą formą kontaktu pomiędzy autorem i czytelnikami. Na pewno nie byłby to tylko list informujący o nowym poście na blogu, ale coś znacznie więcej. Trochę takie blogowe kulisy. Jako pierwsi byście się dowiadywali, gdzie byłam i gdzie planuję być w następnej kolejności. Bo tutaj na blogu pojawiają się relacje z już dawno odbytych wycieczek, np. dzisiejsze zdjęcia są jeszcze z grudnia. Mam ochotę stworzyć coś nowego, tylko nie wiem czy będzie to funkcjonować, dlatego pytam Was o zdanie. Dajcie znać w komentarzach, co o tym myślicie?