Wróciłam?

Wróciłam? Kto mnie obserwuje na instagramie, ten wie, że pod koniec października poleciałam do Portugalii i przez okrągły miesiąc przemierzałam iberyjskie szlaki. Wróciłam do Polski tydzień temu. Ale czy wróciłam do rzeczywistości sprzed podróży, do szarej codzienności? Teoretycznie tak, bo za oknem właśnie taki szary krajobraz wita mnie każdego dnia; nic tylko mgła i zero słońca. Lecz tak naprawdę wcale nie wróciłam. Każda podróż coś zmienia i jak to mówią nie da się wejść dwa razy do tej samej rzeki. Życie płynie, a ja, choć wróciłam w to samo miejsce, nie jestem tą samą osobą. I nie mówię tutaj o wielkich zmianach, ale o drobnostkach, które tylko podróże mają moc we mnie wywołać. Uwielbiam ten stan, tę euforię podczas i po podróży. Chciałabym tak trwać każdego dnia.

 

Plan był taki, że nie było planu. Wiedziałam, że lecę do Porto, gdzie miałam się spotkać z koleżanką i razem miałyśmy zaplanować dalszą trasę. Skończyło się na tym, że się spotkałyśmy i raczej na spontanie przemierzałyśmy Portugalię. Ona miała każdego dnia do południa pracować, ja miałam w tym czasie pisać na bloga, a popołudniami chciałyśmy wspólnie podbijać świat. Nie powinnam Was zaskoczyć, jeśli powiem, że nie napisałam nic (pomijając notatki z podróży, z czym nota bene też tak łatwo nie było). Odprężyłam się totalnie. I choć na początku wciąż jeszcze miałyśmy dość długą listę miejsc do zobaczenia, później obie się rozluźniłyśmy i po prostu byłyśmy. Chyba wreszcie nauczyłam się wolnego podróżowania, bez stresu, bez spiny, że czegoś nie zobaczę. Najważniejsze, żebym była i żebym czuła, żebym cieszyła się każdą chwilą. A chwile były naprawdę różne...

Już na samym początku podróży złapał mnie ból gardła. I jednego wieczoru, zamiast położyć się wcześnie spać i porządnie odpocząć, z naszymi nowymi znajomymi wyszłyśmy na podbój nocnego Porto, co okupiłam utratą głosu... Później pogoda była nie taka, jak sobie wymarzyłyśmy. W niby najładniejszych miasteczkach środkowej Portugalii mgła była taka, że nie widziało się nic. Padał deszcz, wiał silny wiatr i choć w Lizbonie pogoda znacznie się poprawiło, było tam tyle ludzi, że odechciało mi się wszystkiego. Kilka dni później dopadły mnie żołądkowe rewolucje, więc jeździłyśmy po supermarketach w poszukiwaniu sucharków (na szczęście Portugalia to nie Hiszpania i dość szybko je znalazłyśmy). Moja towarzyszka też nie była w pełni sił. Śmiałyśmy się same z siebie, że jesteśmy jak dwie chodzące porażki, które postanowiły mimo wszystko podbić świat. Potem zaliczyłyśmy kilka nieprzespanych nocy, bo postanowiłyśmy zaoszczędzić na noclegu i spędzić noc w busie do Madrytu. Niewyspana nie jestem sobą. A najgorsze, że potem sama zaproponowałam jeszcze raz podobne rozwiązanie i miałyśmy kolejną noc w plecy. A ja z katarem, który nie wiem, skąd się wziął. Na szczęście tak szybko jak przyszedł, tak szybko sobie poszedł. Ogólnie, jak możecie się domyślić po przeczytania tego akapitu, za fajnie nie było. 

No i tu Was zaskoczę! Było lepiej niż fajnie. Było po prostu genialnie. Jedna z lepszych podróży. Zobaczyłam przepiękne miejsca. Poznałam super ludzi. Przeżyłam niezapomniane chwile. Naładowałam akumulatory. I przypomniałam sobie, jak fajne jest życie. Gdy gardełko bolało, owijałam szyję chustą i zamiast zimnej wody popijałam ciepłą herbatkę i w drogę! Gdy padało, przywdziewałyśmy płaszcze przeciwdeszczowe i dalej spacerowałyśmy. A gdy lało, że bardziej się nie dało, no to siadałyśmy w kawiarence i zajadałyśmy się lokalnymi przysmakami. Mgła nam tworzyła niesamowity klimat. Wcale nie żałuję, że nie widziałam osławionego zachodu słońca w Monsanto, zamiast niego odbyłam podróż w czasie do średniowiecznej baśni. Wiatr nas popychał do śmiechu aż brakło tchu. Sucharki okazały się najlepszą przekąską podczas dalszej podróży. A nieprzespane noce osładzałam sobie gorącą czekoladą z churros. Za każdym razem, gdy było źle, powtarzałyśmy sobie, że przecież mogło być gorzej. 

Nie wiem, jak te nowe doświadczenia przełożą się na egzystencję bloga, ale plan jest taki, żeby pisać. Troszkę wkurzam się na siebie, że wciąż jeszcze nie dokończyłam relacji z zeszłorocznej podróży. Teraz nagromadziło mi się tyle materiału, że nie wiem, w co ręce włożyć. Myślę jednak, że najpierw dokończę opowiadać Wam o Łotwie (mam nadzieję, że uda mi się wyrobić z tym wszystkim do końca roku), a potem zacznę wspominać Portugalię. Oczywiście jeśli bardziej interesuje Was półwysep iberyjski, dajcie znać i zmienię plan; może trochę to poprzeplatam. 

Poza tym mam zamiar przeczytać wszystkie kupione książki, bo stosik robi się coraz większy. Szczerze mówiąc nie wiem, jak do tego doszło. No i oczywiście będę wpadać i czytać Wasze blogi, bo przez ten miesiąc zrobiły mi się pewnie spore zaległości. Myślę, że jakoś przetrwam ten szary grudzień przy takiej ilości aktywności i brak słońca nie będzie mi aż tak bardzo doskwierać. Trzymajcie za mnie kciuki.