Zapomniana samotnia św. Wincentego

Miałam napisać coś jeszcze o Tallinie, ale ostatni tydzień był tak szalony, że nawet nie wiem, kiedy minął i nie udało się wówczas nic naskrobać. Mogłabym się za to zabrać teraz, ale moja głowa wciąż jeszcze pulsuje od natłoku nowej wiedzy i będzie mi łatwiej napisać coś krótszego, a przy okazji opowiem Wam, co się u mnie działo w ciągu tych ostatnich dni.

Obecnie mieszkam w miasteczku, które słynie z najhuczniejszych obchodów fiesty Sant Antoni. Pisałam trochę na ten temat kilka lat temu, podczas mojej pierwszej zimy na Majorce. Teraz miałam nadzieję uzupełnić tamtą relację o wydarzenia z sa Pobli. Niestety pod koniec grudnia władze gminy postanowiły jednak zrezygnować z obchodów Sant Antoni, podobnie jak w 2021. Wszyscy myśleliśmy, że sytuacja jest nieco bardziej opanowana i wszyscy z niecierpliwością czekali na to wielkie wydarzenie, a tu na dwa tygodnie przed wyszła informacja, że jednak nic z tego... 

Niedziela 16 stycznia była więc w miasteczku bardzo spokojna. Pogoda była ładna, a ja nie miałam ochoty siedzieć nad książkami, więc wybrałam się na spacer po okolicy. Wokół miasteczka są same pola uprawne, więc teoretycznie nic ciekawego, ale ja obrałam sobie za cel niewielki kościółek - samotnię, który stoi pomiędzy sa Poblą a Muro. Zaplanowałam trasę w ten sposób, aby zrobić pętlę i ruszyłam na wycieczkę.

Ponieważ fiesta Sant Antoni jest też dobrą okazją na rodzinne spotkania, większość Majorkańczyków siedziała pewnie w domach w rodzinnym gronie, toteż na mojej trasie nie spotkałam prawie nikogo. Tylko rozległe pola, ptaki na niebie i od czasu do czasu rozlegało się gdakanie kur i szczekanie psów. Szłam sobie spokojnie rozkoszując się pięknym słońcem i sielskimi wiejskimi widokami. 

Wreszcie na horyzoncie pojawił się kościółek. Niestety kiedy podeszłam bliżej, okazało się, że nie ma tam jak wejść. Mogłabym swobodnie przeskoczyć murek, bo wcale nie był wysoki, ale stwierdziłam, że nie wypada. Najpierw poszłam obejrzeć teren z jednej strony i choć wydawało mi się, że będzie tam jakieś przejście, nawet nie dało się podejść bliżej do muru. Spróbowałam jeszcze z drugiej strony i to właśnie tam znajdowało się główne wejście. Tylko że brama była zaryglowana i nijak nie dało się jej otworzyć. Już miałam odchodzić, gdy po lewej stronie bramy zauważyłam wąskie schodki. Wdrapałam się po nich na murek i przeszłam na drugą stronę. Cyprysową alejką podeszłam pod kościółek, który oczywiście był zamknięty, ale przez kratę udało się coś dojrzeć. Wnętrze nie było duże, tyle tylko, że zmieścił się tam ołtarz i figura prawdopodobnie św. Wincentego. Całość sprawiała wrażenie miejsca opuszczonego, jakby zapomnianego. 

Kościółek Ermita de Sant Vicenç należy do parafii w Muro i w sumie na tym się kończą informacje, jakie można znaleźć w internecie. Jest też bardzo mało zdjęć tej świątyni. A wpisując jej nazwę w wyszukiwarkę wyskakują strony, na których można sprawdzić godziny mszy świętych, z tym że w przypadku tejże ermity nie ma żadnych. Mnie udało się dowiedzieć jeszcze tylko tyle, że w Poniedziałek Wielkanocny wierni z Muro udają się tam w procesji, a na miejscu poza modlitwą odbywają się też tańce i biesiada. 

Reasumując miejsce zdecydowanie nie jest turystyczne, nawet lokalni niewiele o nim wiedzą. Nie łudzę się, że nawet Wy, moi czytelnicy, jeśli będziecie kiedyś na Majorce, będziecie chcieli koniecznie tam dotrzeć; co więcej, może zaraz w ogóle zapomnicie o tym miejscu. Ale ja osobiście bardzo się cieszę, że udało mi zobaczyć miejsce, które nie pojawia na wszystkich mapach i które jest nieoczywiste. Tamtego dnia nie liczyło się dla mnie dokąd idę, ale że w ogóle idę. Dobrze wykorzystałam ładną pogodę i lepiej poznałam najbliższą okolicę. Mam nadzieję, że odbędę więcej podobnych wycieczek w ciągu kolejnych tygodni.

A wieczorem tamtej niedzieli, żeby jakoś uczcić Sant Antoni, wybrałam się jeszcze na krótki spacer po centrum miasteczka i przy okazji chciałam zahaczyć o wystawę, której tematem były obrazy inspirowane fiestą Sant Antoni. Nawet sobie nie wyobrażacie mojego zdziwienia, kiedy na placu głównym zobaczyłam takie tłumy ludzi, że trzeba się było przedzierać, żeby dotrzeć na drugą stronę. Brak oficjalnych obchodów nie zatrzymał ludzi w domach. To miasteczko naprawdę żyje tą fiestą. A policjanci tylko stali i się przypatrywali, bo niby dlaczego mieliby rozpraszać tłum? Oni też są częścią tej społeczności i dopóki wszystkie zasady ostrożności były zachowane, pozwalali ludziom radować się tym dniem. 

I mniej więcej tak skończyła się moja niedziela. Dużo radośniej niż ta zeszła. Po tygodniu pełnym pracy, w weekend wreszcie odbyły się długo przeze mnie wyczekiwane warsztaty online. Po intensywnym szkoleniu rezydentów przed komputerem, w niedzielę wieczorem dałam sobie już spokój z urządzeniami elektronicznymi, ale od poniedziałku planowałam wreszcie rozpocząć nadrabianie zaległości na Waszych blogach oraz zająć się własnym, bo muszę np. poprawić kilka kwestii technicznych... Niestety w tamten ostatni weekendowy wieczór wysiadł mi w domu prąd. I nie był to problem wywalonych korków. Oczywiście żaden elektryk nie chciał przyjeżdżać tak późno, więc musiało to poczekać do rana. A rano okazało się, że jednak problem jest większy niż początkowo zakładaliśmy i też się nie dało tego naprawić, tym bardziej, że większość elektryków była akurat na kwarantannie. Na szczęście we wtorek rano udało się wszystko zreperować i mogę działać. Niesamowite jak bardzo jesteśmy uzależnieni od energii elektrycznej. W Polsce już wiele razy zdarzało się, że w mojej wiosce mieliśmy awarie, które nie od razu zostały likwidowane i oczywiście można żyć bez prądu przez dzień, dwa... Ale tak na dłuższą metę, w momencie gdy tak bardzo jesteśmy od prądu uzależnieni... Wiecie czego mnie by najbardziej brakowało? Możliwości kontaktu ze światem. Odkąd podróżuję po różnych zagranicznych regionach, mam znajomych w wielu częściach świata i w tej chwili mogę się z nimi skontaktować w każdym momencie. Z Wami też się kontaktuję dzięki komputerowi i internetowi. A teraz wyobraźcie sobie, że tego nie mamy. Czego Wam by najbardziej brakowało? A może brak energii elektrycznej nie stanowiłby dla Was problemu?

Wiem, że teraz dużo się mówi w tym temacie, ale zapewniam, że ja poruszam tę kwestię tylko i wyłącznie dlatego, że sama przez te kilka dni nie miałam prądu i doświadczyłam na własnej skórze, jak bardzo może to utrudnić codzienne funkcjonowanie. Bo nie tylko o komputer i internet chodzi, ale też na przykład ogrzewanie, ciepła woda, gotowanie...

Nie sądziłam, że tak się rozwinę i będę poruszać takie tematy. Samo jakoś tak wyszło. I bardzo to lubię w pisaniu, że można płynnie przejść z jednego tematu do drugiego, a potem znów wrócić do pierwszego... Nie ma żadnych granic. 

Podejrzewam, że nie takich widoków się spodziewaliście i pewnie nie tak sobie wyobrażaliście Majorkę, bo i ja do tej pory pokazywałam nieco inne jej oblicze. Osobiście bardzo lubię ten rolniczy region. Chociaż nie mam plaży tuż pod domem (a do tej pory zawsze mieszkałam blisko morza), mam gdzie spacerować w otoczeniu przyrody, mam widok na góry, cisza, spokój, no i słonko :)

Tym oto słonecznym akcentem żegnam się z Wami, przesyłam pozdrowienia i do zobaczenia gdzieś w sieci lub na szlaku :)